رسم بود بین رزمندگان که یکی تسبیح خود را به دیگری می داد و با او شرط می کرد که مثلاً روزی صد صلوات بفرستد؛ یا در هر نماز او را دعا کند.
برای این که بچه ها خودشان را مقید کرده باشند به ذکر دائم، بین خود و برادران حاضر در چادر شرط می کردند و عهد می بستند که در طول هفته هر یک تعدادی صلوات بفرستد، یا هرکس هرچقدر که دلش می خواهد یا می تواند و با محاسبه ای که در پایان هفته می کردند می دیدند که چقدر توانسته اند این توفیق را داشته باشند. بودند چادرهایی که ساکنان آن ظرف یک هفته هفتاد، هشتاد هزار صلوات فرستاده بودند.